Quo vadis : z dwudziestoma heliograwurami według obrazów Piotra Stachiewicza

Książka

W koszyku

oceń

Quo vadis : z dwudziestoma heliograwurami według obrazów Piotra Stachiewicza / Henryk Sienkiewicz. - Warszawa : "BGW", 1991. - 193 stron, 20 stron tablic : ilustracje ; 31 cm.

(Bibliofilska Edycja Reprintów)

Autor

Sienkiewicz Henryk (1846-1916) Autor

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Ligia (postać fikcyjna) Marek Winicjusz (postać fikcyjna) Neron (cesarz rzymski ; 37-68) Petroniusz (ok. 27-66) Chrześcijaństwo Miłość Niewolnictwo Pożar Rzymu (64) Prześladowania religijne Starożytny Rzym

Gatunek

Powieść historyczna

Klasyfikacja systematyczna

(8)1

Znana niemal na całym świecie, lektura obowiązkowa o sile miłości i wierności w czasach prześladowań chrześcijaństwa. Książka o potędze ducha wobec potęgi władzy i o zwycięstwie odwagi nad tchórzostwem. Powieść, której nie wolno odłożyć do lamusa. Powieść Henryka Sienkiewicza drukowana było pierwotnie w odcinkach, na łamach "Gazety Polskiej", w latach 1895-1896. Niespełna dziesięć lat później, w 1905 roku autor otrzymał za swoją powieść nagrodę Nobla. Dzieło zostało przetłumaczone na ponad 40 języków, zajęło najwyższe miejsce w produkcji powieściowej przełomu XIX i XX wieku i po ponad stu latach nadal jest bestsellerem, który doczekał się słynnych ekranizacji oraz stał się inspiracją dla malarzy i kompozytorów.[www.empik.com].

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. III 11151 (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca wersji oryginalnej

Reprint, oryginał: Warszawa, Kraków : Nakład Gebethnera i Wolffa, 1902.

Recenzje:

Książka „Quo vadis” została napisana przez Henryka Sienkiewicza. Jest to powieść historyczna, która opowiada o Rzymie w czasach cesarza Nerona. Na początku trochę się bałem, że książka będzie nudna, bo jest dość gruba i stara, ale okazało się, że historia jest naprawdę ciekawa.
Głównym bohaterem jest Marek Winicjusz – rzymski patrycjusz i żołnierz. Spotyka Ligię – dziewczynę z chrześcijańskiej rodziny i zakochuje się w niej. (...) Problem jest taki, że on nie rozumie jej wiary, ani dlaczego nie chce być z nim od razu. Na początku zachowuje się źle, bo próbuje ją zdobyć siłą, ale potem się zmienia. To mi się bardzo podobało, że pokazano, że człowiek może się zmienić na lepsze.
W książce dużo się dzieje. Były momenty spokojne, ale też bardzo dramatyczne. Najbardziej zapamiętałem pożar Rzymu – to była jedna z najciekawszych scen. Neron kazał podpalić miasto, ale potem obwinił o to chrześcijan. To było niesprawiedliwe i straszne. Chrześcijanie byli potem prześladowani, zamykani w więzieniach i rzucani lwom na arenie. Było mi ich bardzo żal.
Postać Nerona zrobiła na mnie duże wrażenie, ale negatywne. To chyba jeden z najgorszych władców w historii. Myślał tylko o sobie, śpiewał, grał i zabijał ludzi bez powodu. Nie obchodziło go nic, tylko własna sława. Dla kontrastu mamy postaci chrześcijan, którzy byli spokojni, dobrzy i wierzyli w Boga, nawet jak wiedzieli, że mogą przez to zginąć.
Na początku trudno było mi się wciągnąć, bo styl pisania jest trochę inny niż w książkach, które zwykle czytam. Było dużo opisów i dziwnych słów. Musiałem czasem czytać niektóre zdania dwa razy, żeby zrozumieć. Ale z czasem było lepiej, jak już przyzwyczaiłem się do stylu i poznałem postacie.
Podobało mi się też to, że książka nie jest tylko o miłości, ale pokazuje różne ważne tematy – jak wiara, wolność, dobro i zło, cierpienie, zmiana człowieka. To nie jest lekka książka, ale daje do myślenia. Zaczynałem ją czytać z obowiązku, ale skończyłem z zainteresowaniem.
Na koniec mogę powiedzieć, że „Quo vadis” to książka trudna, ale warta przeczytania. Nie wszystko było dla mnie zrozumiałe, ale dużo rzeczy zapamiętałem i pewnie kiedyś przeczytam ją jeszcze raz, jak będę starszy. Polecam ją osobom, które lubią historię i chcą przeczytać coś poważniejszego.
Nie była idealna, ale i tak daję 8 na 10. Minus jeden punkt za trudny język i minus jeden za długość – momentami miałem wrażenie, że czytam bardzo długo, a jeszcze dużo zostało. Ale ogólnie książka była naprawdę dobra.